Dawno, dawno temu we wsi Wambierzyce mieszkała piękna, złotowłosa i słusznej budowy (zupełnie jak Anna Seniuk w „Czarnych Chmurach”), Magdalena von Plitzen, córka pana na okolicznych włościach. Panna von Plitzen miała spory temperament, ale ku zmartwieniu ojca zakochała się w mnichu, który pielgrzymował do Wambierzyc. Mnich*, chociaż zajęty modłami, to jednak zerkał ku Magdalenie, ale, jak to mnich, nie wiedział jak wziąć się do rzeczy. Magdalena szalała z miłości, nie mogła jeść, spać, snuła się po pałacu jak duch, biegała po lasach (czego stanowczo pannie nie wypadało robić).

Pewnego dnia do sąsiedniego zamku w Ratnie Dolnym przybył, po odprawieniu wielu wojen, rycerz Hagen**. Wojownik zmęczony tułaczką po świecie, chciał wreszcie osiąść i założyć rodzinę. Odwiedzając sąsiada, pana von Plitzen, od razu dostrzegł jego córkę Magdalenę i jej niewątpliwe walory jako ewentualnej żony i matki.

Wracając z urwiska do domu, będąc już całkiem odmienioną, spotkała wracającego z konnej przejażdżki rycerza Hagena. Spojrzenia dwojga ludzi spotkały się i rycerz zauważył, że Magdalena spogląda na niego z zainteresowaniem, a nawet zalotnie. W jednej chwili rycerz zrozumiał, że musi to wykorzystać, rzucił się w galop (uff, dobrze, że nie na dziewczynę) i pojechał prosić ojca Magdaleny o jej rękę. Ojciec przestraszył się - ponieważ nie wiedział o przemianie Magdaleny na urwisku - że panna odrzuci tak świetną partię. Jakież było zdziwienie pana von Plitzen, gdy jego córka wdzięcznie przyjęła kawalera i zgodziła się na zaręczyny.

Po ślubie Rycerz Hagen w pełni wykorzystał walory Magdaleny, a ona, tak jak przypuszczał, okazała się wspaniałą żoną i matką.